vreugde om de dingen 2016schilderijen, objecten
8 mei tot en met 26 juni 2016 Henriëtta van de Westelaken en de vreugde om de dingen
Het is al weer vijf jaar geleden dat Henriëtta van de Westelaken (1950 Schijndel) met haar werk naar buiten is gekomen. In die tijd is ze verhuisd en heeft ze haar energie gestoken om van haar nieuwe huis/atelier een kunstwerk te maken. Een project dat nog steeds niet helemaal voltooid is. Gelukkig komt er langzaam weer ruimte voor het scheppen van op zichzelf staand werk. De eerste resultaten daarvan zijn nu te zien in de expositie Vreugde om de dingen, een tentoonstelling van gewone dagelijks dingen die door de kunstenares opnieuw bekeken zijn en waaraan zij een nieuwe betekenis heeft gegeven.
Vreugde om de dingen, een titel die past bij de instelling van Henriëtta van de Westelaken. Ze geniet van het verzamelen van gewone gebruiksvoorwerpen of onderdelen daarvan zoals onttakelde crucifixen, tafelpoten, dienbladen, roerhoutjes en houten broodplanken. Ook het proces van het verzamelen zelf biedt haar veel vreugde. Het speuren naar de dingen op tweedehandse markten, het bezoeken van kringloopwinkels, en het ontmoeten van mensen tijdens die zoektochten. Het zien van een tweede leven in de dingen die zij tegenkomt is natuurlijk het belangrijkste. Dat betekent of ineens het toekomstig beeld voor ogen krijgen of de verbeeldingskracht op volle toeren laten draaien.
De objecten die ontstaan uit haar artistieke denken en handelen hebben iets onschuldigs, ademen het onbevangene van een kind dat er lustig zonder enige moeite op los fantaseert zoals het kind dat naar de wolken kijkt in het beroemde gedicht De Wolken uit de bundel Vormen van Martinus Nijhoff (1924). En zoals de moeder, de volwassene, in het gedicht, denk je dan misschien met weemoed terug aan de tijd dat je ook nog vormen van landen, dieren en mensen in de wolken kon zien in plaats van gewoon wolken, die je als volwassene ziet.
Henriëtta van de Westelaken is een kunstenaar die de verbeelding ruim baan geeft maar wel met een knipoog naar het “verhevene” van de kunst. Ze dwingt je terug te kijken naar de verbeeldingskracht van het kind dat met een onbevangen blik de wereld naar zijn eigen hand zet zonder de kommernissen die je tegenkomt als volwassene. En zoals een kind hoef je voor het grote genieten en vreugde beleven aan de dingen van de omringende wereld niet ver weg te gaan of grootse dingen te ondernemen. Als het wil zien is het om je heen.
Misschien vergeten, maar in de jaren zestig was de uitdrukking de verbeelding aan de macht heel gewoon. De geschiedenis heeft anders laten zien, maar Henriëtta van de Westelaken wijst er impliciet fijntjes op dat dat aforisme gelukkig nog niet van de aardbodem is verdwenen.
| | 
|